In navolging van zijn passie voor de natuur gaat Hugo Wildlife Management studeren aan de University of Wisconsin. Het studentenleven is even wennen. Na de spanning en gevaren die hij vanaf zijn ontsnapping uit bezet gebied heeft doorstaan vindt hij het lastig zich in de orde en regelmaat van de collegebanken te vormen. Hugo is geen modelstudent. Eigenwijs als hij is, ondervindt Hugo Wilmar moeite met de theoretische vakken. De praktica, buiten in de natuur, liggen hem beter.
“Met mij gaat het ondertussen uitstekend al zijn de cursussen maar zo-zo. Wegens gebrek aan tijd heb ik de plantkunde moeten laten vervallen en nog kom ik voor de helft niet klaar en stapelt het werk zich in legendarische afmetingen op. ’t Beroerde is dat alles hier schreeuwend duur is en ik meer dan de helft van m’n tijd moeet besteden om in het allernoodzakelijke levensonderhoud te kunnen voorzien. Daarbij komt dat ik nou niet bepaald kan zeggen dat Joe Hickey en Bob McCabe (de 2e professor) zich er veel moeite getroosten om me het zo gemakkelijk mogelijk te maken; in tegendeel ik heb nog geen enkele blijk van interesse van hun kant ondervonden.”
– Citaat brief Hugo Wilmar, 29 november 1951
Als bijbaantje werkt Hugo als fotograaf bij de University News Service. Ook vindt hij een baantje bij het Wisconsin Conservation Department. Voor hen werkt hij de afschotcijfers van waterwild tijdens het jachtseizoen bij. Met enige regelmaat verkoopt hij zelfgeschreven artikelen en fotoreportages aan Nederlandse- en Amerikaanse bladen. Via zijn oude werkgever, Uitgeverij de Spaarnestad doet hij nog enkele opdrachtjes op freelance basis.
Elanden Tellen
In de zomer van 1952 krijgt Hugo Wilmar de studieopdracht om in Newfoundland het migratie-gedrag van elanden te registreren. In de stilte van het onherbergzame landschap heeft Hugo voor het eerst in zijn volwassen bestaan de ruimte om te reflecteren op zowel de achterliggende jaren als op zijn toekomst. Hugo komt (eindelijk) tot rust. Hij gebruikt de tijd in afzondering om zichzelf te fotograferen met behulp van de natuurlijke omgeving en een draadontspanner. De periode van reflectie en afzondering kenmerkt een kentering in het leven van Hugo Wilmar.
Outdoor Life
Het buitenleven bevalt Hugo als nooit tevoren. Het contact met zijn professoren verbetert. Tijdens een jachttrip redden Joseph Hickey en hugo, samen met Robert Ellarson (Beiden werkzaam bij de Univeristy of Wisconsin) een beknelde bever. Hugo schrijft een artikel voor Outdoor Life over het voorval. De tekst en foto’s worden in September 1952 geplaatst.
Mary en Hugh
Hugo verandert zijn naam in Hugh, omdat dit in het Engels eenvoudiger uit te spreken is. Met zijn herwonnen innerlijke rust lijken deuren nu voor hem open te gaan. Hij krijgt meer plezier in zijn studie en kan het beter vinden met zijn professoren. Op de campus van de universiteit ontmoet hij zijn toekomstige echtgenote, Mary Price.
Met name met Robert McCabe kon Hugh het goed vinden. McCabe introduceert Hugo Wilmar bij Tom McHugh. McHughwas een van de fotografen en cameramensen bij Disney. Zo krijgt Hugo Wilmar in 1953 een baan bij de Walt Disney Company.
Frits Rudolf Ruys Jongenskamp
In de zomer van 1953 komt Hugo Wilmar even terug naar Nederland om zijn familie te bezoeken. In augustus maakt hij een film van de Frits Rudolf Ruys Jongenskampen. Deze kampen zijn na de oorlog opgericht door Jan Woldijk voor de zonen van overleden verzetsmensen uit de oorlog. Hugo maakt de film als wederdienst voor de hulp die Jan Woldijk hem geboden heeft bij zijn ontsnapping uit bezet gebied. Hugo schrijft het script, ensceneert, filmt en monteert de 12 minuten lange film voordat hij naar de University of Wisconsin terugkeert.
Vanuit Nederland rondt Hugo Wilmar zijn sollicatie bij de Disney-familie af. Disney zoekt een natuurfilmer en fotograaf. Met hulp van Bob McCabe, de University of Wisconsin, en de foto’s uit Hugo’s Spaarnestad periode wordt hij aangenomen. In 1954 gaat Hugo definitef terug naar Amerika.
Foto’s
Tijdlijn
In de zomer van 1952 spendeert Hugo Wilmar enkele maanden in Cormack, Newfoundland, Canada. Voor de Universiteit moet hij het migratiegedrag van Elanden in kaart brengen. Hij gebruikt de tijd ook om tot zichzelf te komen, en de hectiek van de afgelopen jaren te verwerken.
In augustus 1953 maakt Hugo Wilmar een film van de Frits Rudolf Ruys jongenskampen in Remmerstein Rhenen. Dit is een wederdienst aan zijn vriend Jan Woldijk, die hem in 1944 op weg heeft geholpen naar Engeland